Dag 24 02 juni Barentszzee

Dag 24 02 juni Barentszzee

Vandaag gaan we naar het meest oostelijke punt van onze reis. De Oostpunt van het schiereiland Varangerhalvoya, een van onze subdoelen van de reis.. Als je vandaaruit naar het zuid-zuidoosten vaart, kom je op de Russische kust. Dat laatste doen we maar niet.

We volgen de mooie kustweg, die langs de Varangerfjord en later langs de Barentszzee loopt. Het is de E75, die in begint op Kreta en voert naar Vardo. Wij doen dus het laatste stukje van de 4380km lange E-weg.

Ook vandaag is een mooie zonovergoten dag, al heeft het vannacht even geregend.

Het werd een topdag vandaag waar we erg van hebben genoten.

De omgeving was prachtig en soms overweldigend, nog versterkt door de zon, die het water van het Fjord deed schitteren.

Nadat we het dorp Vadso hadden gepasseerd werd het landschap ruiger en kaler. De begroeiing bleef beperkt tot lage struikjes en veel lage plantjes met varierend van groen tot bruin.

Verderop kwamen er steeds meer rotsen onder de dunne grondlaag heen piepen in mooie formatie.

Overweldigend! Ook heel veel sneeuwresten contrasteerden met de donkere ondergrond.

Open kale vlaktes, rotsformatie, stenen velden, afgewisseld met stukjes weidegrond met rendieren en schapen. Na ca 40 kilometer hadden we de eerste stop. Daar hebben we nog wat gewandeld naar het water.

Verder reizende zagen we onze eerste zeearend, de eerste van zeker 10 die we die dag hebben gezien. Zoveel hadden we er nog nooit zonder tralies gezien.

In de lucht en op een steen, aan de waterkant of op het land. Fotograferen was lastig vanwege de felle zon en het schitterende water. Ans en Elly hebben er toch wel een aantal mooi op de foto gekregen. Deze omgeving staat bij echte vogelaars bekend om zijn arenden.

Een belevenis!

Al dat moois maakte dat we lang over de heenreis hebben gedaan>

beschrijven is moeilijk, maar ik hoop dat de foto's spreken.

Uiteindelijk kwamen we dan toch aan op Vardo, een eiland in de Barentszzee.

Alleen toegankelijk via een griezelige, halfronde tunnelbuis van bijna 3 km lengte en die steil naar beneden ging en halverwege steil naar boven. Veel ruimte in de breedte was er niet maar er waren gelukkig geen tegenligger. Na dit spookh(b)uis komen we in het stadje.

Vardo ziet er wat verpauperd uit, voor geen goud wil ik hier wonen.

wel leuk is het oude vestingfort in stervorm, met wallen en kannonnen.

Meer uit onze tijd (helaas) zijn de grote radarbollen van de NAVO op het andere deel van het eiland de Russen in de gaten houden.

We rijden naar het noordpuntje, waar een camper P is, met uitzicht op een vogeleiland in de zee, waarop als je goed kijkt en wilt veel zeevogels (papagaaiduikers?) op de rotsen als witte puntjes ziet zitten.

Daar eten we onze lunch en kijken we vogels.

daarna de zelfde rit terug naar de camping van gister.

Eerst die enge tunnel weer en daarna laven we ons weer aan de prachtige omgeving waar we doorheen rijden.

Als toegift; nog een paar arenden!

Als we weer op de camping komen (we hebben vandaag ca 190 km gereden) is het al weer aandig gevuld, maar we hebben weer het plekje van gister.

Bij de beheerder informeren we naar de toestand van de weg die wij morgen willen rijden (no problem) en wij krijgen van hem een site waarop je dit soort zaken in Noorwegen kunt checken. Handig, want de brug bij Badderen, waar we volgende week overheen moeten is nog niet gerepareerd.

Jan had nog een paar echte biertjes en het zonnetje is in de luwtw nog warm, dus lekker.

Daar na eten: rodebietenstamp van Jan, met jus van Ans (heerlijk).

Morgen rijden we een van de meest noordelijke wegen van Europa: de 98.

We zijn nu aardig op weg naar ons einddoel.