Dag 16 01 mei 2024

Dag 16 woensdag 01 mei 2024 John 0 Groats-2

Vandaag rijden we geen meter. We hebben een LAT-dag. We wandelen gezamenlijk, maar voor de rest doen we ieder ons ding.

Bij het wakker worden wordt al duidelijk, dat het maar goed is dat we niet rijden vandaag. Het is vet mistigh en zelf de zee, die op korte afstand ligt is niet te zien. We doen het dus lekker rustig aan.

Wij twee slapen uit, ontbijten uitgebreid, met een eitje en drinken samen koffie.

Daarna gaan we gezamenlijk wandelen, ondanks de mist.

Omstreeks half twaalf vertrekken we voor een expeditie naar de vuurtorenvan Duncansby Head. Een wandeling van 3,5 km heen en ook 3,5 km terug.

Langs het ruige kust, soms over gebaande paden, soms moet je zelf zoeken.

Het mist nog steeds, dus is het zelf-zoeken meer regel dan uitzondering.

Best wel vreemd en griezelig om langs de (hoge) kust te lopen, zonder veel zicht.

Maar ook bijzonder, dus gaan we blij gemoed op pad met zijn vieren.

Een bijzondere ervaring, je hoort de branding gelukkig wel, dus weet je ook waar de zee is.

Sta je aan de rand, dan is de zee wel te zien alleen niet een heel eind.

De kust is prachtig en indrukwekkend met veel rotsen, soms als steile wanden, soms als bodem in rechte richels.

Het is lastig je te orienteren, waar je bent. Zeker met mijn contrastprobleem bij kijken. Mist is sowieso niet mijn favoriete weer.

Maar we komen er doorheen, mijn metgezellen hebben daar minder moeite mee dus vertrouw ik daar maar op.

Na een klein uurtje komen we bij een verhard weggetje aan, waarover je ook met de auto naar de vuurtoren kan, wel heeel smal.

Er is ook nog een omweggetje via de kust, maar vanwege de mist kiezen we nu voor de kortere weg, die ons naar bovenopde heuvel naar de voortoren leidt.

Tenminste....als we hem zien. We zien hem pas als een schim als we het omheinde terrein naderen.

Nu dat hebben we dan weer gefikst.

Het is best wel koud in de mist en ook de wind veraangenaamd de temperatuur niet.

Er is niets wat ons enige windbeschutting geeft. We eten danmaar lopend een plakje koek.

Vanwege de mist wil ik zelf niet verder langs de kust lopen om nog meer van de omgeving te ""zien"".

Ans en ik gaan terug via het eerder genoemde weggetje.

Elly en Jan gaan nog een ommetje maken, dus scheiden onze wegen, maar niet voordat we ieder ons deel van het meegenomen brood meenemen voor onderweg.

Ans en ik dalen de heuvel weer af via het weggetje.

Bij de aansluiting op het kustpad waar wij het eerste stuk liepen, is de mist een heel stuk minder geworden en gaan we toch maar langs de kust verder ipv via het weggetje.

Geen slechte keus, want het wordt echt weer goed weer en helder.

Dan is het toch weer genieten, we zien de zee en de rotsen en prachtige vergezichten.

Op het strand liggen heel veel schelpen, die helaas allemaal wel een defectje vertonen.

Het is een prachtige, vooral rotsachtige kust en nu dus ook een heerlijke wandeling.

Na een uurtje zien we het laatste en eerste huis weer in de verte en even later zijn we weer Thuis.

Bakske erbij en nog een lekker plakje black pudding om weer bij te komen na ruim 10.000 stappen.

Jan en Elly komen een uurtje later en hebben ook van het mistoptreken geprofiteerd.

Ans en ik wandelen nog even naar de haven en scoren in de Giftshop nog een fout souvenier voor mijn verzameling.Dag 15dinsdag 30 april 2024John o Groats

Ook vandaag een vrij lange rit.

We vertrekken om kwart over 10 met een voorzichtig zonnetje na een niet zo koude nacht. , s morgensvroeg was er een mooie lucht.

We draaien snel de A9 op richting het noorden. De weg loopt vooraldicht langs de kust met mooi uitzicht en door diverse dorpjes.

We komen langs het beroemde Dunrobin Castle ( Jewel in the crown of the Highlands) Een gigantisch woonkasteel aan de zee. Het vindt zijn oorsprong rond 1300 en omvat wel 189 kamers. We draaien de parkeerplaats op, waar zowaar plaats is en gratis en we wandelen door de tuin naar het kasteel.Vanaf de voordeur moet je betalen (ca 15 pond/pp) maar dat gaan we maar niet doen voor een onderwegje. We beperken ons tot de buitenkant en gaan na een fotosessie weer terug naar onze busjes en gaan vervolgens de A9 weer op.

Die is best druk en best smal voor zo'n drukke verkeersader, vooral tegemoet komende vrachtwagens komen akelig dicht langs. Maar aan de zeezijde is genoeg te zien om het ook leuk te houden.

Bij Helmsdale gaan we het binnenland in, via de A897, een single-trackroad die zich over 63 km door het Schotse binnenland (Sutherland) slingert.

Dat is in het begin wel even flink schrikken; een weggetje amper breed genoeg voor de camper. Gelukkig zijn er veel passingplaces, goed aangegeven en de weg is overzichtelijk. Daarnaast zijn de Schotten erg voorkomend en de regels simpel. Duik in de passingplace als er iemand tegemoet komt of als er iemand achterop komt die harder rijdt dan jij.

Vooral verdedigend rijden en vooral handje omhoog bij het passeren.

Eigenlijk vind ik het een feestje om zo'n weg te rijden en ik geniet danook met volle teugen. Jan heeft het ook al snel door, dus gaat alles goed.

Zelfs als er grote vrachtwagens passeren.

Al snel zien we een aantal keren flinke roedels herten, die in Schotland wat grover zijn en wat donkerder zijn gekleurd.

Op een mooi plekje stoppen we voor een bakske en lopen we wat rond.

Verder onderweg is het vooral genieten van het landschap met veel afwisseling. Af en toe een boerderij, af en toe een piepklein dorpje van enkele huizen, af en toe schapen in de wei met heeel veel lammetjes. Veel begroeide bergen, veel stroompjes en waterplassen.

En vooral heel leeg. GEWELDIG!

Zeker ook nu het zonnetje meer gaat schijnen en de temperatuur stijgt.

We lunchen bij een kleinstationnetje (jawel de trein rijdt hier ook) in het gehucht Forsinard. Er komt zelf het boemeltje lang en stopt op het station en rijdt pas verder als de tegenovergestelde trein is gepasseerd. Ik stuur een foto naar Rob (van Petra), want die is gek op treinen.

Maar aan alles komt een eind en na uren genieten komen we op de A 836 in het uiterste noorden van Schotland en dat is andere koek.

De weg is druk en het wegdek slecht. Ook de omgeving ziet er niet gezellig uit. Vooral in het begin veel industrie. Later wordt het beter als er ook meer van de zee zichtbaar wordt. WE rijden flink door omdat de verkeerssituatie het nodig maakt. We kunnen op zo'n drukke weg niet gemiddeld 30 km/h blijven rijden.

Onderweg vinden we nog een P voor een bakske en een bezoekje aan het strand en een eind verder doemt John o Groats op, vernoemd naar de rijke hollander Jan de Groot, die een veerverbinding onderhield naar de nabijgelegen eilanden. Daarover wellicht morgen nog meer.

We rijden de camping op waar we een plaats krijgen met zeezicht.

Het waait erg hard dus weinig activiteiten buiten, maar lekker binnen aan de borrel, eten klaarmaken, eten, afwassen, bloggen en lekker slapen.

We hebben ook nog een plan gemaakt voor de komende week, waarin Bankholyday valt.

Ans en ik eten lekker aardappelen, groente en vlees.

Ik doe vast mijn blog zodat we vanavond lekker niets hoeven doen.

Morgen naar Tongue, een kleine 100 km oostwaards.

Nu niks doen en daarna lekker slapen.