Dag 17 03 mei 2023 Mission Impossible-1

Dag 17 03 mei 2023 Mission Impossible-1

Het is rustig en vredig op deze camping in Carnac, waar we vannacht verblijven. We zijn net terug van fietsen en ik begin vast aan mijn blog. Begeleid door het enthousiaste gezang van een merel. Wat wil je nog meer.

Vannacht begon het vroeg flink te waaien. Het bovenraam van de camper moest dicht. Geen regen, wel zon en het wordt vandaag lekker weer. Voor de volgende dagen wordt wat minder weer verwacht zeker voor het gebied waar we naar toegaan: het westen van Bretagne, altijd goed voor minder weer.

Daar hebben we vandaag geen last van, hooguit wat extra tegenwind. We doen het rustig aan want onze volgende stek is Carnac. Dat is nog geen 20 km rijden.

Om half twaalf vertrekken we. We laten de Navi het werk doen, dat was niet zo'n goede keuze. In Carnac werden we een straatje ingestuurd met een max. breedte van 2,5 m (zijspiegel ingeklapt, waar we bijna niet doorkwamen en aan het eind stonden we weer op de zelfde plek. Toen zelf maar genavigeerd via Google. Die wist dat er een omleiding was en stuurde ons de goede kant heen. De Camping KERABUS is een kleine camping in een buitenwijk van Carnac. Vlakbij de Aligments de Kermario. Dat zijn velden met rijen van Megalieten van oost naar west gericht. Megalieten zijn grote stenen, die door de bewoners uit de bronstijd (ca 5000 jaar voor Christus) in lange rijen zijn opgesteld. Als ze alleen staan worden ze Menhirs genoemd. Ze hebben meestal een soort religieuze betekenis. Ook worden ze als grafheuvels gebruikt , zoals onze Hunebedden, dan worden het Dolmen genoemd. In de buurt van Carnac liggen gigantische velden met megaliten en ook aardig veel dolmen. Door de vriendelijke campingmevrouw werden we geadviseerd om de fietsroutes te volgen, die in de omgeving zijn uitgezet, speciaal om deze bijzonderheden langs te gaan.

Nu dat hebben we geweten. Het was al lastig om de borden te volgen, maar onderweg werden de paden onbegaanbare modderpaden, waar niet was te fietsen en met de fiets aan de hand nauwelijks door te komen. UIteindelijk zijn we gestopt met het volgen van die paden om zelf de weg te kiezen en dat viel ook niet mee, want de fietspaden gingen dwars door het land en sloten niet aan op de gewone wegen, dus wisten we ook niet meer waar we precies zaten.

Ook dat is weer goed gekomen en we hebben heel veel megalieten (duizenden; velden vol), diverse menhirs, waarvan een hele grote en enkele dolmen. Vooral voor de Alignements bleek ook veel toeristische belangselling. Bij die grote Menhir kregen veel van de bezoekers nog berichten uit de oudheid leek het. Veel van hen legde beide handen op de steen om daarna roerloos te blijven staan of gingen geruime tijd met hun rug tegen de steen staan.

Nadat we terug op de camping waren ben ik nog even naar Carnaccity gefietst om de kerk daar te bekijken.

Op de camping is het rustig gebleven, hoewel er nu uitbundig ge jeudeboeld wordt. Een spelletje waar de Fransen onbegrijpelijk veel van houden.

Overal op de campings zijn van die banen en bijna altijd bezet, door oud, maar ook door jong.

Het weer is inmiddels bewolkt geraakt, nog wel lekker, dus eten we nog buiten bij diezelfde merel, die nog steeds zingt.

Morgen gaan we nog wat verder westwaards en denken het weekend Finisterre te bereiken.

Het keerpunt van onze reis.