Dag 20 29 mei Sledehonden

Dag 20 29 mei Sledehonden.

We hebben goed geslapen op het noodveldje in Jokkmokk. Het heeft wel wat geregend. Na de startkoffie gaan we omstreeks 10.15h verder met onze reis. We doneren het staangeld voor 1 plek aan de brievenbus van de camping.

We hebben vandaag maar zo'n 152 km te gaan dus kan het rustig aan. De E45 ligt er rustig bij. Na een korte bui is het goed zoeven op deze weg. Na 10 minuten zien we onze eerste tegenligger pas, zo rustig is het. Daardoor kunnen we ook gewoon stoppen op de weg voor een foto.

Dat doen we al heel snel voor een stuw die kunstig is beschilderd (Konstverk) en even later voor een groepje rendieren, de eerste en de laatste groep die we vandaag zien.

Verder valt er niet zo veel te beleven onderweg, al is alles mooi, maar ook alles volgens het thema's water, bomen, moeras. Wel wordt het steeds leger en transparanter.

We rijden langs de Lulealven (van Lulea) waar veel elektriciteitscentrales staan, die weliswaar milieuvriendelijke stroom produceren, maar het landschap flink verpesten.

Bij 1 van de centrales stoppen we voor een koffiestop.

Onderweg stoppen we ook nog om foto's te maken van de prachtige bedding van de rivier.

In Gallivare maken we kennis met een noord-zweeds stadje. Geen fluit aan dus. Smakeloze straten, gebouwen en woningen.

Hier tussenin vinden we een pleintje voor de lunch. Even verderop tanken we nog even voor 2,46/liter (perongelijk superdiesel ipv gewoon). Wellicht de laatste zweedse diesel van de vakantie, die als de duurste van Europa geldt.

Het weer valt overigens wel mee, soms een buitje en gelukkig vaak droog en soms de zon.

Vanaf Gallivare rijden we weer via de E45 naar het noorden, de weg is hier wel flink drukker geworden. Opvallend is het aantal auto's met aanhanger met een sneeuwscooter erop.

Opvallend en triest is het aantal aangevreten kadavers van rendieren dat we langs de kant zien.

Ook opvallend is dat we op veel plaatsen sneeuwhopen zien, die laten zien dat de winter nog niet zo heel lang voorbij is, wat overigens ook te zien is aan de berken, die nog helemaal zwart zijn. Wel bloeien de wilgenkatjes (ik voel het aan mijn ogen).

Uiteindelijk komen we aan bij Lappeasuando.

Dat viel wel ff tegen. We verwachtten een keurige camping bij een hotel. Het bleek een soort boerenerf waarop aan de wegzijde een gebouw met huurkamers lag. Vanaf deze plek worden sledetochten georganiseerd. Dat blijkt we uit de hoeveelheid hondensledes en.... de ca 50 sledehonden, die achterop het erf in een kennel zitten. Gelukkig aardig uit het zicht.

Na een hoop gedoe kregen we iemand van het bedrijf op het erf en die wees ons twee plekken op het gravel. Naast een schuur waar rendierenvellen hingen te drogen. Elektriciteit was ok. Het servicegebouw moesten we delen met een groep Polen, die hier werk hadden, en die in de huurkamers waren onder gebracht.

Op zich weer een onverwacht avontuur, dat we wel vaker zullen tegenkomen in het noorden, waar opsmuk niet normaal is.

Afgezien van de herrie bij het voederen, zijn de honden rustig, is de naastgelegen weg inmiddels verkeersarm en is Doortje behoorlijk doof en hoort de honden helemaal niet. Dus komen we de nacht wel door...altijd leuk om nog eens na te vertellen.

Voor ons eten zijn we nog een stukje wezen wandelen, erg mooi, maar ook erg nat, want de plankieren, die ons droge voeten moest garanderen waren aan vernieuwig toe.

Het eten, koude schotel met van alles er door was lekker en morgen is er weer een dag.

Morgen naar Finland, we zijn benieuwd.