Noorwegen dag 18

Noorwegen dag 18, 17 juni 2014
Vandaag weer geen internet; Dus morgen (als er wellicht wel internet is), veel leesvoer. Hoewel…..
Zo heb je een topdag, zo heb je een daldag. Het kan zo maar gebeuren, zoals vandaag.
Maar… zonder dalen zouden bergen nooit bestaan, dus ook een daldag heeft zo zijn goede kanten om te beseffen wat een moois we al hebben gezien/meegemaakt en wat een geluk wij al die andere dagen hadden.
De dag begon gewoon, zij het met somber, maar droog weer.
Het eerste doel was de Huldefossen, een waterval, een eindje wandelen vanaf een parkeerterrein van de Landbouwschool (ja, Kees en Addie daar leren ze ook voor boer) in Moskog. Op ruime afstand van de waterval was een hek naar een wei met jongvee, die grensde aan de waterval. Toen we de weide betraden kregen we (vooral Doortje) erg veel opdringerige aandacht van de beesten. We zijn nog wel naar de waterval gelopen, met de hele stoet achter ons aan, maar kregen door de opdringerigheid geen kans om foto’s te maken. Doortje ook door het dolle heel. We zijn maar weer teruggelopen met de beesten als gevolg en moesten de foto’s op gepaste afstand maken.
Wij weer verder, de tocht was tot aan Lavik (via de E39) niet bijzonder mooi. Wat ons opviel was dat er veel van het aangrenzende landschap werd ontsiert door hopen stenen, afgravingen en ontbossing, zonde vonden wij. Ook aan de wegen wordt veel gewerkt met alle inbreuk op het landschap tot gevolg.
Er het was er druk, waarschijnlijk als gevolg van regionaal verkeer, want de E39 wordt bij Lavik onderbroken door een ferry, die maar zo’n 50-100 voertuigen per uur vervoert. Ook de dorpen waar we doorheen gingen konden niet op onze positieve beoordeling rekenen.
Vanaf Lavik veranderde het landschap, het werd ruiger, haarspeldbochten en tunnels met fikse afdalingen en stijgingen erin. En veel minder verkeer.
Die tunnels hier in Noorwegen, die weten wat. Vandaag hebben we er weer minstens 25 gehad. De eerste 200m zijn het ergst, dan moeten je ogen nog zo wennen.
Door al die tunnels van de afgelopen weken ben ik wel mijn tunnelsyndroom kwijt geraakt en heb ik mijn eigen tunnelvisie ontwikkeld:
“In een tunnel kan het tochten,
maar een rechte tunnel heeft geen bochten’.

In de buurt van Bergen werd het weer minder mooi om te zien, het werd weer drukker, weer werkzaamheden langs de kant en het werd ‘stedelijker’.
We waren al even op zoek naar een camping.
De rondweg rond Bergen was een puinhoop, veel verkeer, opbrekingen en een slechte camping. Het leek wel een uitdragerij, niks voor ons dus, dus doorrijden maar.
Dat doorrijden duurde nog tot 18.00 uur, voordat we een geschikte camping vonden. Gelukkig was na Bergen de omgeving weer mooi, maar een ernstig gebrek aan campings. De twee die we onderweg tegen kwamen en in de boekjes stonden waren niet open.
Uiteindelijk zagen we ergens achter een boerderij een camper staan. Het bleek een veldje met een aantal stacaravans en een hokje met formuliertjes. Het ingevulde formulier moest met het benodigde geld in een brievenbus worden gedaan. Op het veldje stonden we uiteindelijk met 4 campers en 1 caravan( Nederlanders). Van de laatsten hoorden we dat vanuit het oosten de afgelopen tig km ook geen campings open waren.
Inmiddels is het zonnig geworden en zitten we lekker aan de koffie.
Straks weer een glaasje Wijn.
Toch nog een goed besluit.
Morgen misschien internet.